توضیحات
کتاب ناکارآمدی جنسی (به انگلیسی: Clinical handbook of psychological disorder: a step by step treatment manual) نوشته داوید اچ. بارلو می‌باشد که توسط دکتر امیرهوشنگ مهریار ترجمه و توسط انتشارات روانشناسی و هنر منتشر شده است.
کتاب ناکارآمدی جنسی ترجمه فصل پانزده کتاب «دست‌نامه بالینی اختلالات روان‌شناختی» تألیف گروهی از اساتید روانشناسی و روان‌پزشکی آمریکا تحت رهبری پروفسور داوید بارلو است که چاپ دوم آن در سال ۲۰۰۸ انتشار یافته است.
هدف ما در کتاب ناکارآمدی جنسی ارائه خلاصه‌ای از برداشت «شناختی- رفتاری» ارزیابی و درمان ناکارآمدی جنسی است. درمان شناختی- رفتاری ناکارآمدی جنسی می‌تواند به‌عنوان روش درمانی مستقل یا به‌عنوان جزئی از درمان طبی یا مداخلات جراحی ناکارآمدی جنسی در نظر گرفته شود.
در هر صورت، روش‌ها و اطلاعاتی که ما ارائه می‌دهیم باید برحسب نیازهای خاص فرد یا زوج موردنظر و طبیعت مشکل جنسی تعدیل شود.
پیش از توصیف برداشت ما از کار بالینی در این زمینه، بحث را با گفتگو از دو پیشرفت عمده در زمینه تحقیقات مربوط به رفتار جنسی آغاز می‌کنیم.
پیشرفت‌های عمده در تحقیقات مربوط به رفتار جنسی
میزان شیوع ناکارآمدی جنسی
در طی پانزده سال گذشته مطالعات مهمی درباره نرخ شیوع ناکارآمدی جنسی انجام گرفته است (دلا متر وسیل، ۲۰۰۵؛ فلدمن، گلدستاین، هاتسیکرسیتو، کرین و مک کینلی، ۱۹۹۴؛ روزن، وینگ، شنایدر و جندرانو، ۲۰۰۵). فلدمن و همکاران او (۱۹۹۴) شیوع ناتوانی جنسی اندک، متوسط و بسیار شدید را در نمونه‌ای از ۱۳۹۰ مرد بررسی کردند و به نرخ شیوع مرکب ۵۲ درصد در مردان ۴۷ تا ۷۰ ساله دست یافتند.
در این مطالعه میزان ناتوانی جنسی با بالا رفتن سن مردان افزایش می‌یافت. لاومن، پیک و روزن (۱۹۹۹) مطالعه مهمی را منتشر کرده‌اند که در آن میزان بروز مشکلات جنسی مختلف در میان ۱۴۱۰ مرد و ۱۷۴۹ زن ۱۸ تا ۵۹ ساله بررسی شده است.
ویژگی‌های جمعیتی این نمونه با جمعیت امریکا تطبیق می‌کرد. افراد مورد بررسی به‌طور انفرادی توسط محققین باتجربه مورد مصاحبه قرار گرفتند و نتایج بررسی از وجود نوعی ناکارآمدی جنسی در میان ۴۳ درصد زنان و ۳۱ درصد مردان حکایت می‌کرد.
به این ترتیب، نرخ شیوع ناکارآمدی جنسی را بیشتر از اختلالات اضطرابی، اختلالات خلقی یا اختلالات مربوط به مصرف مواد نشان می‌داد (کسلر و همکاران، ۱۹۹۴).
این داده‌ها در سطح ملی موردتوجه قرار گرفت و ادعاهای درمانگران را درباره وسعت دامنه مشکلات جنسی و ابتلای بخش مهمی از جمعیت به این مشکلات تأیید نمود.
روزن و همکاران او (۲۰۰۵)، با بررسی مطالعات شیوع شناسی در سطح جهانی نتیجه گرفتند که ناکارآمدی ناشی از عدم نعوظ در مردان مشکلی بسیار شایع بوده و نزدیک به ۶۰ درصد مردان شصت سال به بالا را دربرمی‌گیرد.
به‌علاوه، شیوع مشکل نعوظ با مشکلات طبی جسمی دیگری چون بیماری دیابت، بیماری قلبی- عروقی، علائم مربوط به دستگاه ادرار تحتانی و نیز عوامل مربوط به شیوه زندگی نظیر چاقی، مصرف سیگار و ورزش نکردن ارتباطی نزدیک دارد.
در یک بررسی اخیر دلا متر وسیل (۲۰۰۵)، موضوع علاقه جنسی را در ۶۳۹ مرد و ۷۴۵ زن ۴۵ تا ۹۴ ساله مورد بررسی قرار دادند و مشاهده کردند که علاقه جنسی با افزایش سن در مردان و زنان کاهش پیدا می‌کند ولی تا حدود ۷۵ سالگی در سطح نسبتاً بالایی باقی می‌ماند.
انتشار مطالعاتی که با استفاده از روش‌های تحقیق معتبر انجام گرفته‌اند یکی از حداقل دو پیشرفت عمده ایست که در طی دهه گذشته در تحقیقات مربوط به فعالیت جنسی انجام گرفته است.
پیشرفت عمده دوم البته معرفی داروهای قابل مصرف از طریق دهان به‌منظور تقویت پاسخ نعوظی است، یعنی سیلدنافیل (ویاگرا)، تادالافیل (سیالیس) و واردنافیل (لویترا).
سیلدنافیل در سال ۱۹۹۸ معرفی شد و تادالافیل و واردنافیل بعد از آن به بازار آمده‌اند. تأثیر هر سه دارو در معالجه مشکلات نعوظی به اثبات رسیده است (کارسون و لو، ۲۰۰۵، سگریوز، ۲۰۰۳).
این داروها توانسته‌اند قدرت نعوظ را در میلیون‌ها مرد که به علل جسمی یا روانی دچار مشکل شده بودند با موفقیت به حال اول برگردانند؛ اما تحقیقاتی که تاکنون انجام گرفته مؤثر بودن این داروها را در مورد زنان نشان نداده است (سگریوز، ۲۰۰۳).
مطالعه این کتاب را به شما پیشنهاد می‌کنیم.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.